Ellebogendysplasie bij Duitse herders: een uitgebreide handleiding

Ellebogen-dysplasie is een veel voorkomend gezondheidsprobleem bij Duitse herders, vooral tussen de leeftijd van 1-3 jaar.

Duitse herders zijn gevoelig voor deze aandoening vanwege hun snelle groeisnelheid en genetische aanleg. Dit kan leiden tot artritis en mobiliteitsproblemen als ze niet worden behandeld.

Ellebogen dysplasie kan worden veroorzaakt door een combinatie van genetische en omgevingsfactoren, waaronder onjuiste voeding en lichaamsbeweging.

Recommended read: Worden Duitse Herders Geknipt ?

Ellebogen-dysplasie is een veel voorkomende aandoening die jonge honden treft, meestal jonger dan een jaar, en komt vaker voor dan heupdysplasie bij sommige rassen.

Labrador Retriever, Golden Retriever, Bernese Mountain, Duitse Herder, Newfoundland en Rottweiler zijn rassen die overdreven vatbaar zijn voor elleboogdysplasie.

Het probleem is een aangeboren, erfelijke aandoening waarbij de botten van het ellebooggewricht niet op één lijn staan, ook wel gewrichtsincongruentie genoemd.

Related reading: Appartementen Die Duitse Herders Accepteren

Deze verkeerde uitlijning veroorzaakt abnormale druk of gewrichtsbelasting en chronische wrijving die het kraakbeen verslijt, wat resulteert in ernstige artrose.

Ellebogen dysplasie kan worden onderverdeeld in talrijke onderliggende aandoeningen, waaronder gefragmenteerd mediaal coronoïde proces, osteochondritis dissecans en mediaal compartiment syndroom.

De definitieve diagnose wordt gesteld door middel van een CT-scan en een arthroscopisch onderzoek.

Als u vermoedt dat uw Duitse herder lijdt aan elleboogdysplasie, is het essentieel om de klinische tekenen te herkennen.

Limping of kreupelheid is het primaire klinische teken van elleboogdysplasie bij honden, vaak vergezeld van het schudden van het hoofd bij een snelle wandeling of een langzame trot.

Honden met elleboogdysplasie kunnen terughoudend zijn om lange wandelingen te maken of langdurig te spelen en kunnen een beperkt bewegingsbereik in de ellebooggewrichten vertonen.

Pijn bij het uitrekken en buigen van de elleboog is een veel voorkomend symptoom, dat ongemak en moeilijkheden kan veroorzaken bij het liggen in de borstbeenpositie.

Hier zijn enkele veelvoorkomende tekenen van elleboogdysplasie bij Duitse herders:

De diagnose van elleboogdysplasie bij Duitse herders omvat meestal een combinatie van lichamelijk onderzoek, röntgenfoto's (X-stralen) en geautomatiseerde tomografie (CT-scans).

Een lichamelijk onderzoek is een cruciale stap bij het diagnosticeren van elleboogdysplasie, waarbij de dierenarts de mechanismen observeert van hoe uw hond loopt en eventuele afwijkingen opmerkt.

Radiografieën, of röntgenfoto's, tonen de algehele gezondheid van het ellebooggewricht en de mate van reeds bestaande artrose.

CT-scans zijn gevoeliger en bieden tal van voordelen in vergelijking met standaard röntgenfoto's, omdat ze het best gewrichtsincongruentie en FMCP (gefragmenteerd mediaal coronoïde proces) niet-invasief kunnen laten zien.

Check this out: Tips Voor Het Trainen Van Kisten 's Nachts

Tijdens de arthroscopie maakt de chirurg kleine incisies aan de binnenkant van de elleboog en voegt hij een arthroscoop in om hoge resolutiebeelden van de binnenkant van het gewricht te maken.

Hier volgt een samenvatting van het diagnoseproces:

Het is de moeite waard om op te merken dat elleboogdysplasie een genetische orthopedische aandoening is, wat betekent dat een hond die is gediagnosticeerd met elleboogdysplasie altijd elleboogdysplasie heeft.

Ellebogendysplasie bij Duitse herders is vaak het gevolg van een combinatie van genetische en omgevingsfactoren.

De aandoening kan ontstaan door een abnormale vorming van het ellebooggewricht, waardoor de botten tegen elkaar wrijven en leiden tot artritis en pijn.

De grootte van de hond kan ook een rol spelen, aangezien grotere rassen zoals Duitse herders meer kans hebben om elleboogdysplasie te ontwikkelen vanwege hun snelle groeisnelheid en gewrichtsbelasting.

Is elleboogdysplasie bij honden gebruikelijk?

Ellebogendysplasie, of ED, komt vaker voor bij jonge, grote hondenrassen.

Specifieke rassen met een hoge aanleg voor ED zijn onder andere Labrador retriever, Newfoundland, Rottweiler, Duitse herdershond, Engelse Springer Spaniel en Golden retriever.

Medial compartment disease is een ernstig en gevorderd stadium van elleboogdysplasie.

Bij honden met chronische ernstige elleboogdysplasie is al het kraakbeen aan de mediale zijde van het gewricht vaak versleten.

Deze aandoening is moeilijk succesvol te behandelen.

Arthroscopie kan worden gebruikt om alle vrije fragmenten en puin uit het gewricht te verwijderen.

Verschillende osteotomieën, zoals de proximale dynamische ulnaire osteotomie en de PAUL-procedure, kunnen ook worden gebruikt voor de behandeling van het mediaal compartiment syndroom met variabele resultaten.

Bloedplaatrijke plasma heeft wat belofte getoond voor verbetering op korte termijn, maar het zal de hergroei van het kraakbeen niet bevorderen.

Er is een ellebogenprothese beschikbaar, maar de procedure is nieuw en de resultaten op lange termijn zijn nog niet beschikbaar.

Medialcompartimentziekte is een uitdagende aandoening die zorgvuldige behandeling en een grondige diagnose vereist.

Suggestion: Zijn Shih Tzus Makkelijk Te Trainen

Niet-chirurgische behandelingen voor elleboogdysplasie bij Duitse herders kunnen bestaan uit fysiotherapie, gewichtsbeheersing, oefenmodificatie en glucosamine-supplementen.

Chirurgische behandelingsmogelijkheden zijn beschikbaar, en arthroscopie wordt vaak uitgevoerd om de pathologie te evalueren en behandeling te bieden.

Honden die een arthroscopische elleboogoperatie ondergaan, hebben een redelijke tot uitstekende prognose, afhankelijk van de exacte diagnose en de mate van incongruentie.

Hier zijn enkele gebruikelijke niet-chirurgische behandelingsopties:

Chirurgische behandelingsopties omvatten arthroscopie, osteotomie en een combinatie van beide. Arthroscopie maakt grondig onderzoek en verwijdering van bot- en kraakbeenfragmenten mogelijk, terwijl osteotomie het snijden en herlijnen van botten omvat om de gewrichtsfunctie te verbeteren.

Pijnverlichtende medicijnen zijn vaak de eerste lijn van behandeling voor dysplasie van de elleboog bij honden, en helpen pijn en ongemak te beheersen.

Niet-chirurgische behandelingen zoals lichaamsbeheersing, lichaamsgewichtsbeheersing en fysiotherapie/hydrotherapie kunnen ook effectief zijn in het verbeteren van de elleboogfunctie en het verminderen van pijn.

Gezamenlijke supplementen, zoals glucosamine, kunnen worden voorgeschreven om gewrichtspijn en ontsteking te verlichten.

Chirurgie is meestal voorbehouden voor meer ernstige gevallen van elleboogdysplasie, waarbij niet-chirurgische behandelingen geen verlichting hebben geboden.

Hier zijn enkele gebruikelijke chirurgische opties voor de behandeling van dysplasie van de elleboog bij honden:

Zoals bij elke chirurgische ingreep, is het essentieel om de mogelijke risico's en complicaties te bespreken met uw dierenarts of chirurg om ervoor te zorgen dat u een weloverwogen beslissing neemt voor uw harige vriend.

Broaden your view: Potje Trainen Yorkie Poo Puppies

De kosten van behandelingen voor elleboogstoornissen kunnen sterk variëren, afhankelijk van de specifieke procedure en de bijbehorende factoren.

Factoren zoals de conditie van de patiënt en de deskundigheid van de chirurg kunnen van invloed zijn op de totale kosten.

Readers also liked: Cockapoo Puppies Prijs

De kosten voor de elleboog arthroscopie omvatten anesthesie en monitoring, zenuw blokkades indien nodig, en routine go-home medicatie. De kosten van röntgenfoto's en CT-scans worden afzonderlijk in rekening gebracht en moeten worden besproken op het moment van het eerste consult.

Osteotomieën, indien nodig, worden afzonderlijk in rekening gebracht en moeten per geval worden besproken.